26.12.16

Κριστμας στορυ!

Και μέσα στο σκοτάδι, ακούστηκαν ξάφνου δυο φωνές..

-"Ξύπνα γρήγορα!"
-"Τι συμβαίνει βραδιάτικα?"
-"Είδα ένα περίεργο όνειρο... θες να ακούσεις?"
-"Λέγε λοιπόν! Με ξύπνησες που με ξύπνησες!"

-"Ήτανε λέει Χριστούγεννα και έξω έριχνε χιόνι.. πολύ χιόνι.. τόσο πολύ, που δεν έβλεπες μπροστά σου.. εγώ καθόμουν πίσω από το τζάμι του παραθύρου στο σαλόνι και χαζολόγαγα πίνοντας ένα ζεστό Glühwein.. το ένα ποτήρι έφερε το άλλο μέχρι που έγινα ντίρλα.. τότε ξεκίνησαν όλα!"

Χτυπάει το κουδούνι και ανοίγω χωρίς σκέψη. 
Αντικρύζω ένα μικρό παιδάκι, θα 'ταν δε θα 'ταν 8 ετών.

-Γειά σας, μου λέει, Με λένε Ρότζερ και ήρθα επίσκεψη από μακρυά.
-Πόσο μακρυά? Και γιατί εδώ? ρώτησα.
-Γιατί εδώ και καιρό είσαι κακόκεφος και δε γίνεται να είσαι έτσι. Είναι χρέος μου να σε κάνω να χαμογελάσεις. Σου έφερα ένα δωράκι, ορίστε, άνοιξέ το, τι περιμένεις!

Ανοίγω το πουγκί λινάτσας, ξετυλίγοντας τον κατακόκκινο βελούδινο φιόγκο που το κοσμούσε.
Ξάφνου το δωμάτιο πλημμυρίζει με χρυσόσκονη και μουσικές.. τόση πολλή χρυσόσκονη δεν είχα ξαναδεί! Σκέτη μαγεία! Και οι Χριστουγεννιάτικες μελωδίες τόσο γλυκές, που άγγιξαν ευθύς αμέσως την ψυχή μου.
Και τότε χαμογέλασα και τα μάτια μου άστραψαν.. και το παιδί εξαφανίστηκε.
Ναι, είχε καταφέρει να με κάνει να χαμογελάσω ξανά, να νιώσω τη μαγεία των Χριστουγέννων, κάτι που είχε λείψει για χρόνια..

-"Μα πες μου, δεν είναι απίστευτο?"
-"Για να σε δω...μα ναι, εσύ ακόμα χαμογελάς!"
-"Σ' αγαπώ!"
-"Και γω πολύ! Κοιμήσου τώρα, αύριο έχουμε πρεμιέρα!"












Καλές γιορτές με υγεία, αγάπη 
και μαγεία στις ζωές μας!!!

17.11.16

τα νέα πολλά...

Κι όμως πέρασαν περίπου 3 μήνες μέχρι να γράψω ξανά και γενικότερα να κάνω βόλτα στη μπλογκογειτονιά.
Αραιά και πού, διαβάζω στα πεταχτά καμιά ανάρτηση, αλλά πού χρόνος να σχολιάσω (σπανίζει η παρουσία μου)!
Τα νέα είναι πολλά και ευτυχώς όλα ευχάριστα.

Καταρχήν έφτιαξα τόσα πολλά πραματάκια με το βελονάκι και τώρα προσεύχομαι να χειμωνιάσει για τα καλά μπας και τα φορέσω και τα ευχαριστηθώ!!!

Μετακόμισα Αθήνα, βρήκαμε σπιτάκι και αυτό μου τρώει το μισό μου χρόνο..
Τον άλλο μισό, μου τον τρώει η δουλειά, γιατί ξεκίνησα πάλι δυναμικά..

Ίσως οι θετικές σκέψεις, οι ευχές, οι προσευχές... βοήθησαν!

Και ναι, είμαι πολύ χαρούμενη αν και κουρασμένη.. γιατί όλα έγιναν μαζί.

Να σκεφτόμαστε λοιπόν θετικά και να έχουμε υπομονή..όταν είναι να γίνει κάτι, θα γίνει τη στιγμή που πρέπει..

Θα τα πούμε σύντομα (ευελπιστώ), να περνάτε όμορφα και να χαμογελάτε!





4.8.16

bLANKET / project 01

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...





















Με το πρώτο μου νήμα! 

Αφού η θεία μου Μαρία, είχε την υπομονή να μου δείξει πώς κρατάμε το βελονάκι, πώς την κλωστή, πώς κάνουμε "αλυσιδούλες","ποδαράκια" κλπ.

Δεν ήξερα τι να φτιάξω!! 
Πήγα δειλά δειλά σε ένα μαγαζί με νήματα και διάλεξα 2 χρώματα.. έλεγα να φτιάξω τσαντάκι, μετά πάλι, άλλαζα γνώμη.
Μέχρι που χάζευα στο youtube μερικά βιντεάκια της αγαπημένης Mary (http://merrymarystories.blogspot.gr/).

Μου άρεσαν πολύ τα μοτιφάκια και τελικά αποφάσισα να μάθω ένα απο αυτά.





















Δεν κάνω ένα κουβερτάκι; Σκέφτηκα!
Έφτιαχνα, έφτιαχνα και τελειωμό δεν είχα..
Πάκοι τα μοτιφάκια και έπρεπε να ξεκινήσει το ένωμα μεταξύ τους.
Έτσι και έγινε.





















Ένωσα τα μοτιφάκια και το κουβερτάκι ήταν σχεδόν έτοιμο! Λέω σχεδόν, γιατί έλειπε η τελευταία πινελιά, η δαντελίτσα γύρω γύρω.
Τσούκου τσούκου, έτοιμη και αυτή.





















Το κουβερτάκι μου έγινε σε διάσταση περίπου 1,00x1,50.
Πιστεύω για πρώτη προσπάθεια, καλό βγήκε! Έχω όμως να μάθω πολλά ακόμη!

Να τονίσω επίσης, πόσο αγχολυτικό είναι.. Το συνιστώ!
Τα λέμε στο επόμενο project!

23.7.16

Σαν σήμερα... (προσωπικά...)

Έτος 1979.
Μήνας Δεκέμβριος, 4 μέρες ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα.

Έξω βρέχει πολύ, το κρύο είναι τσουχτερό. Σπαράζει ο ουρανός και ουρλιάζει τόσο δυνατά που ακόμα και τα τζάμια τρίζουν.

Και συ... πίσω από μια ξύλινη κίτρινη πόρτα, ξαπλωμένη σε κατάλευκα σεντόνια, έφερνες στον κόσμο μια ζωή. Τη δική μου ζωή.

Με έσφιγγες στην τρυφερή, ζεστή αγκαλιά σου και με κοίταζες ώρες ατέλειωτες μέσα από τα μεγάλα και εκφραστικά σκούρα καστανά μάτια σου.. Δεν ήθελες να με αφήσεις στιγμή από δίπλα σου, ήθελες να με νιώθεις συνεχώς πλάι σου..

Με νανούριζες με μελωδίες, μου σιγοψιθύριζες το σ'αγαπώ.
Και γω, δεν ήθελα τίποτα άλλο εκτός από το να μου κρατάς το χέρι σφιχτά και να μου δίνεις δύναμη. Μόνο αυτό. Για μια ζωή.

Ήξερες πάντα πώς να με φροντίζεις, πώς να μου μιλάς, πώς να διώχνεις κάθε μου ανασφάλεια και φοβία. Ήσουν πάντα εκεί, πάντα δίπλα μου σε κάθε δυσκολία.

Δε βλεπόμασταν συχνά, μας χώριζε μια θάλασσα.
Βλέπεις, δεν είχα επιλέξει εγώ την οικογενειακή θαλπωρή. Είχα μια ζωή το φευγιό μέσα μου. Τίποτα δε με σταματούσε. Πείσμα. Έτσι θέλησα να πορευτώ.
Και συ, ποτέ δε στάθηκες εμπόδιο στα όνειρά μου, στις φιλοδοξίες μου, στα σχέδιά μου.
Αντιθέτως, με στήριζες σε κάθε τι.

Όμως, όπως ξαφνικά εσύ με έφερες στη ζωή εκείνη τη βροχερή μέρα, έτσι ξαφνικά σε πήραν από μένα οι άγγελοι εκείνο το ζεστό απόγευμα.

Έτος 2011.
Μήνας Ιούλιος. Ημέρα Σάββατο, 23.
Σαν σήμερα...

Δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω πόσο πολύ σ'αγαπώ και πόσο θα σε αγαπώ κάθε μέρα που περνά. Δεν πρόλαβα να στο δείξω όπως θα ήθελα εγώ, να κάνω τις επιθυμίες σου πραγματικότητα όπως θα ήθελες εσύ.

Είμαι εδώ.
Μόνο που λείπεις εσύ αυτή τη φορά. Που να είσαι άραγε?
Μου λείπεις... Μου λείπουν τα βελούδινα δάχτυλά σου που μου χάιδευαν κάποτε τα μαλλιά, εκείνα που μου έσφιγγαν το χέρι σφιχτά, δίνοντάς μου κουράγιο. Μου λείπουν οι ζεστές σου ματιές και η γλυκιά φωνή σου. Μου λείπουν όλα σου.

Είσαι εδώ και είμαι και γω. Εγώ άνθρωπος και συ ένας άγγελος. Ο δικός μου άγγελος!
Σε κρατώ από το χέρι με όλη μου τη δύναμη να μη μου φύγεις ποτέ ξανά. Είσαι δίπλα μου, το ξέρω.
Για μια ολόκληρη ζωή, για όσο...









Μου λείπεις. Σ'αγαπώ.

19.7.16

το Χέρι...

Μια κατασκευή που έκανα πέρισυ το καλοκαίρι και πιστεύω έχει ενδιαφέρον, συν ότι γίνεται πανεύκολα!

Θα σας παρουσιάσω λοιπόν: το Χέρι!

Τα υλικά είναι 2..
Γύψος για κατασκευές και ένα πλαστικό γάντι...

























Εκτέλεση:
Ανακατεύουμε το γύψο με νερό και γεμίζουμε σιγά σιγά με προσοχή το γάντι πιέζοντας να κατέβει σωστά στα δάχτυλα ώστε να μην αφήσει κενό.

Στη συνέχια, αφού το έχουμε γεμίσει, το ακουμπάμε προσεκτικά να στεγνώσει.

































μόλις αρχίζει και σφίγγει, το τοποθετούμε στο τραπέζι ώστε να ισιώσει η βάση...






























Το αφήνουμε μια μέρα να στεγνώσει και αφαιρούμε σιγά σιγά το γάντι, κόβοντάς το σε κάποια σημεία με κοπίδι.
Προσεχτικά, γιατί είναι ευαίσθητος ο γύψος σαν υλικό και δεν θέλουμε να έχουμε κανένα ατύχημα.

































Σίγουρα υπάρχουν κάποιες ατέλειες, όμως με ένα γυαλόχαρτο, μπορείτε να το λειάνετε, όπως έκανα εγώ.
Κάτι που έκανα στη συνέχεια, είναι να το περάσω με στόκο, ώστε να καλύψω κάποιες μικρές τρυπούλες.

Και το αποτέλεσμα ήταν το παρακάτω..

































Tips:

  • Να χρησιμοποιήσετε γάντι σε no Small μιας και δοκίμασα και με medium και βγήκε πολύ χοντρό.
  • Μπορείτε να το βάψετε με spray σε όποιο χρώμα θέλετε, θα ήταν ωραίο ροζ-χρυσό.

4.7.16

Για όλα όσα συμβαίνουν...

Τι σημαίνει άραγε "καλός άνθρωπος";

Καλός άνθρωπος, σημαίνει...
Άνθρωπος με τρόπους.
Άνθρωπος με αξίες.
Άνθρωπος με ήθος.
Άνθρωπος που σέβεται.
Άνθρωπος που προσφέρει αφιλοκερδώς, χωρίς να του ζητηθεί.
Άνθρωπος που αγαπά.
Άνθρωπος που ξέρει να εκτιμά.
Άνθρωπος που ξέρει να συγχωρεί.
Άνθρωπος που ακούει.
Άνθρωπος που ξέρει να μοιράζεται.
Άνθρωπος που δέχεται τη διαφορετικότητα.
Άνθρωπος πονόψυχος.
Άνθρωπος με ελλατώματα.
Άνθρωπος δοτικός.
Άνθρωπος δίκαιος.
Άνθρωπος καθαρός στην ψυχή.
Και πολλά ακόμη με θετικό (+) πρόσημο.

Άραγε ο καθένας από μας, πόσο καλός άνθρωπος είναι;

Εγώ δεν ξέρω πόσο, ή αν είμαι καλός άνθρωπος... (αυτό ας το κρίνουν οι άλλοι)
Ξέρω μόνο, ότι θέλω να είμαι!

Ακούγοντας όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα που συμβαίνουν (και είναι πολλά δυστυχώς), στον κόσμο αλλά και δίπλα μας, αναρωτιέμαι:
Γιατί κάποιος να μη θέλει να είναι καλός άνθρωπος;

Είναι στάση ζωής; Φιλοσοφία ζωής; Κομπλεξισμός; Ανωτερότητα; Εγωισμός;
Τι από τα παραπάνω, ή μήπως τίποτα;

Ακόμα και να μη θέλουμε όμως να είμαστε καλοί άνθρωποι, τουλάχιστον ας κάνουμε μια προσπάθεια!
Πιστεύω αξίζει τον κόπο.


26.6.16

αμπελοφυλλο-συνταγή...

Εδώ και πολύ καιρό, θέλω να ανεβάσω μια συνταγή μαγειρικής (ως λάτρης του καλού φαγητού), αλλά κάποια απρόοπτα (ευχάριστα) και κάποιες νέες ασχολίες (π.χ. crocheting) με άφησαν πίσω!

Η συνταγή νοστιμότατη, αλλά αρκετά μπελαλίδικη..
Ντολμαδάκια παραδοσιακά, με μια δόση Κρητικής νότας.

Δεν ξέρω πώς αγαπάτε εσείς τα ντολμαδάκια, αλλά εγώ τα φτιάχνω χωρίς κιμά και χωρίς μπαχάρια ή αρωματικά βότανα.
Οι φωτογραφίες δεν είναι και πολλές μιας και κάθε που έπρεπε να φωτογραφίζω, έπρεπε αμέσως να σαπουνίζω χέρια κλπ...

Το μόνο που δε μπορώ να σας γράψω, είναι οι ακριβείς ποσότητες μιας και αυτά γίνονται με το μάτι (κατ' εμέ) και ανάλογα τα φύλλα που διαθέτετε.

Ας ξεκινήσουμε με τη διαδικασία.

Αρχικά, πλένουμε τα αμπελόφυλλα προσεκτικά και τα τοποθετούμε σε ένα λεκανάκι, κόβοντας τα κοτσανάκια.
Γεμίζουμε μια κατσαρόλα με νερό και ρίχνουμε λίγα λίγα τα αμπελόφυλλα ίσα να ζεματιστούν.
Δηλαδή από το βαθύ λαχανί χρώμα τους, να αποκτήσουν ένα λαχανοκίτρινο. 
Μπορείτε πχ να βουτάτε στο ζεματιστό νερό 10-10 και να βγάζετε.



Πιάνετε με σουρωτή κουτάλα τα αμπελόφυλλα και τα τοποθετείτε σε ένα σουρωτήρι.
Τα αφήνετε να κρυώσουν λιγάκι ώστε να μπορέσετε να τα ξεχωρίσετε ένα ένα και να τα στρώσετε γύρω από το λεκανάκι που έχετε ετοιμάσει τη γέμιση.


Πάμε τώρα για τη γέμιση.
Στη γέμιση θα βάλουμε ό,τι συνήθως βάζουμε και στα γεμιστά. 
Όλα τριμμένα στο μπλέντερ. 
Θα χρειαστούμε κολοκύθι, μελιτζάνα, καρότο, μαϊντανό, αγκινάρα, ντομάτα, φρέσκο κρεμμυδάκι, ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι, λίγο ρίγανη, και ρύζι για γεμιστά.

Προσοχή: στην ποσότητα ρυζιού που θα ρίξουμε, γιατί στο βράσιμο το ρύζι φουσκώνει και δε θέλουμε να γευόμαστε ρύζι! Πιστεύω στις εικόνες φαίνεται η αναλογία καλά.

Μόλις ολοκληρώσουμε τη γέμιση, πιάνουμε ένα ένα το αμπελόφυλλό μας και το βάζουμε στην παλάμη για να προσθέσουμε τη γέμιση. Το φύλλο να είναι γυρισμένο ώστε να βλέπουμε τα νεύρα του. Με ένα κουταλάκι μικρό, βάζουμε στη μέση λίγη γέμιση.
Ρολάρουμε λίγο για να συγκρατηθεί η γέμιση και ξεκινάμε τυλίγοντας τη δεξιά πλευρά προς τα μέσα, ρολάρουμε και πιάνουμε λίγο από την αριστερή προς τα μέσα και τέλος ρολάρουμε για να ολοκληρωθεί το τύλιγμα.
Όσο μπορούμε, σφίγγουμε στο ρολάρισμα τη γέμιση, ώστε να δέσει καλά και να μη μας διαλυθεί.

Στην κατσαρόλα μας, έχουμε στρώσει στον πάτο αμπελόφυλλα και ραντίζουμε με λίγο ελαιόλαδο.
Τοποθετούμε τα ντολμαδάκια μας το ένα δίπλα στο άλλο σε σχήμα "σαλιγκάρι".
Όπως θα δείτε στη φωτό, εγώ έχω γεμίσει και μερικούς ανθούς από κολοκύθι που συνηθίζουμε στην Κρήτη. Η διαφορά με τους ανθούς είναι ότι δεν τους ζεματίζουμε όπως τα αμπελόφυλλα.



















Στίβουμε χυμό από 1-2 λεμόνια και προσθέτουμε από πάνω μαζί με λίγο ελαιόλαδο.



















Προσθέτουμε μια στρώση αμπελόφυλλα και σκεπάζουμε με ένα πιάτο την κατσαρόλα, ώστε να μείνουν στη θέση τους κατά το βράσιμο.
Προσθέτουμε λίγο χλιαρό νεράκι ίσα να σκεπαστούν.



















Βράζουμε στην κατσαρόλα για περίπου 30 λεπτά σε μέτρια φωτιά (ελέγχουμε πρώτα δοκιμάζοντας αν έχει ψηθεί το ρύζι και έπειτα κλείνουμε τη φωτιά).

Τα ντολμαδάκια μας είναι έτοιμα για σερβίρισμα!



















Καλή απόλαυση!!!


2.6.16

Άνθρωποι με υγρά μάτια...

Άνθρωποι...
Άνθρωποι με υγρά μάτια...

Κάποιοι, δε μπόρεσαν να τα συγκρατήσουν και έγιναν δάκρυα ποτάμι...πλημμύρισαν το μέσα και το έξω τους...
ξέπλυναν τη ντροπή, τη στεναχώρια, τον πόνο τους, τις αμαρτίες και τα λάθη τους...όλα τους.

Άλλοι πάλι, δεν τα άφησαν να πέσουν, τα έπνιξαν μαζί με το κλάμα που θα τους λύτρωνε...τα σφράγισαν εκεί για μια ζωή...
να τους συντροφεύουν στο πέρασμα των χρόνων...ούτε για μια στιγμή δεν τα ελευθέρωσαν...
και η ζωή τους να κυλάει θολή, όπως βλέπουν τα πάντα μέσα από τα υγρά τους μάτια...θολά...

Έτσι όμως, δε βλέπεις καθαρά!
Δε μπορείς να δεις καθαρά!

Η φύση, τα χρώματα, οι άνθρωποι, πρέπει να τα ζεις με διαύγεια...
Τα πάντα να τα ζεις με διαύγεια...

Οι άνθρωποι με υγρά μάτια, δεν είναι πάντα ειλικρινείς...
όχι με σένα...με τον εαυτό τους...
Ψάχνουν να κρυφτούν πίσω από προσωπεία, μπας και γιατρέψουν την ψυχή τους.

Μα δε γιατρεύεις έτσι την ψυχή...έτσι τη βασανίζεις!

Εσύ με τα υγρά μάτια...
Άσε το δάκρυ να κυλήσει.




7.4.16

❤ Μιά φορά μιά γειτονιά...

Κατηφορίζαμε στον πέτρινο κυματιστό δρόμο... κυματιστός για να γλιστράει το νερό της βροχής και να ποτίζει τα σπαρτά δεξιά κι αριστερά...
Εφτά παιδάκια στο μεσαίο μαχαλά... πέντε αγόρια και μεις οι δυο... σημείο συνάντησης το σπίτι μας...
- Εύη, Ελένη, ελάτε, είμαστε έτοιμοι για εξερεύνηση!
- Πάμε για εξερεύνηση παππού, ακούς; Πες το της μαμάς και του μπαμπά, εμείς φεύγουμε!
Δίπλα κολλητά στο πέτρινο το σπίτι μας, ένα στενό σοκάκι... ίσα που χωρούσαμε να το διαβούμε...
- Ποιος θα μπει μπροστά;
- Να μπει ο μεγαλύτερος! Γρηγόρη, εσύ!
- Εντάξει, οι υπόλοιποι πίσω μου...
Πολύ σκοτάδι, δε διακρίνεται τίποτα! Ένας ήχος περίεργος ακούγεται και...
- Ααααα, όλοι πίσω γρήγορα, τρέξτε!
Ουφ, λαχανιασμένα και τα εφτά βγαίνουμε πάλι από το σημείο που ξεκινήσαμε.
- Τι μυστήριο!! Τι να κρύβει άραγε το σοκάκι;
- Ίσως και να μη μάθουμε ποτέ.
- Μήπως να κάναμε άλλη μια προσπάθεια;
- Πρέπει να βρούμε ένα φακό.
- Θα έλεγα να το διαβούμε τη μέρα καλύτερα!
- Εγώ πάντως φοβήθηκα!
- Τι θα λέγατε να παίξουμε θάρρος ή αλήθεια;
Καθένας από μας είχε να πει και κάτι, μα όλοι στο παιχνίδι έλεγαν πάντα Ναι!

Ο πρώτος ξεκινά.
- Θάρρος ή αλήθεια;
- Θάρρος!
- Θα τρέξεις από δω μέχρι την ευθεία στην είσοδο του νεκροταφείου.
- Μπρρρ..
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας με μάτια γουρλωμένα. Θα το κάνει άραγε;
Όλοι φοβόμασταν στη θέα του νεκροταφείου βραδιάτικα. Λίγο οι ιστορίες που ανταλλάσαμε, λίγο η φαντασία που μας κυρίευε ως παιδιά, όλα είχαν παίξει το ρόλο τους.
- Μπράβο Γιώργο, είσαι πολύ θαρραλέος τελικά!
Ο επόμενος να δούμε.
- Θάρρος ή αλήθεια;
- Θάρρος!
- Θα χτυπήσεις το κουδούνι της μοναχικής γιαγιάς και θα εξαφανιστείς χωρίς να σε δει.
- Μα η γιαγιούλα, θα τρομάξει!
- Σιγά, δεν θα ακούσει καν!
Ντριιίν, χτυπάει το κουδούνι.
Εμείς κατασκοπεύουμε πίσω από έναν τοίχο.
Η μοναχική γιαγιά ανοίγει, δε βλέπει κανέναν και κλείνοντας μονολογεί.
- Αυτά τα πιτσιρίκια, γονείς δεν έχουν να τα μαντρώσουν σπίτι; Βραδιάτικα χτυπάνε τα κουδούνια. Πρωί με την αυγούλα, θα δείτε εσείς βλαστάρια.

Χαχαχαχα, γέλια χωρίς σταματημό εμείς! Τα βρίσκαμε όλα τόσα αστεία!
Σιγά μη δίναμε και σημασία, το αίμα μας έβραζε, ζούσαμε για το παιχνίδι και το γέλιο.
Η παρέα μας ήταν πολύ δεμένη. Το μότο μας ήταν αυτό από τους σωματοφύλακες.
Όλοι για έναν και ένας για όλους!

- Για να μαζεύεστε σιγά σιγά, αρκετά για σήμερα!
Έβγαιναν στο δρόμο οι γονείς μας για να πάμε για ύπνο.
- Και αύριο μέρα είναι, έχετε και σχολείο! Ποιος θα ξυπνάει το πρωί!
Ουφφ εμείς, όλα μαζί!
Αύριο είχε πάλι εξερεύνηση.
Νέος τόπος συνάντησης, νέες εμπειρίες.
Κάθε μέρα και μια νέα μέρα...






















Η ιστορία είναι γραμμένη για το δρώμενο της Πετρούλας "Μια φορά μια γειτονιά" http://pistos-petra.blogspot.gr/2016/03/mia-fora-mia-geitonia.html


11.3.16

Κανείς δεν ξέρει τι...

Άπειρες οι φορές που δεν έχεις χρόνο για πολλά πολλά, μαζεμένες υποχρεώσεις που προσπαθείς να διαχειριστείς το χρόνο σου κατάλληλα, απρόσμενες καταστάσεις που σε βγάζουν εκτός προγράμματος (αν φυσικά διατηρείς κάποιο πρόγραμμα).

Είναι πολλές επίσης οι φορές που, απλά θέλεις να απέχεις από όλα και από όλους! Έτσι απλά, επειδή δεν ξύπνησες καλά ένα πρωινό, δεν κοιμήθηκες καλά ένα βράδυ, ήθελες να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου, ήθελες ίσως ακόμα και να τα βρεις με τον εαυτό σου.

Γιατί πολύ απλά, είμαστε άνθρωποι και όχι προγραμματισμένες συσκευές... και έχουμε αισθήματα και συναισθήματα... γιατί έχουμε λογική και παραλογισμό... γιατί κανείς από μας δεν είναι τέλειος!

Έτσι παν αυτά... Γιατί... 
Κανείς δεν ξέρει τι...

...ξημερώνει αύριο (ούτε καν σήμερα, θα προσθέσω)
...έκανες χθες 
...σκεφτόσουν όλα αυτά τα βράδια
...όνειρα έκανες και πόσα από αυτά έγιναν πραγματικότητα
...μπορεί να έπαθε το εγώ σου
...θυσίασες για να έχεις κάτι άλλο
...πίστεψες χωρίς αποτέλεσμα
...κλάμα έριξες για τους δικούς σου λόγους
...υπομονή κάνεις
...προβλήματα έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά
...χαρακτήρας και άνθρωπος είσαι πραγματικά
...σταυρό κουβαλάς
...έχεις μέσα στην ψυχή και το μυαλό σου
...προτεραιότητες έχεις στη ζωή σου

Κανείς δεν ξέρει τι...


29.2.16

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Αναδημοσίευση από το blog της Κατερίνας kapaworld

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!


Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...
Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.


Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!
Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 
Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...


Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. 
"Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 
Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  
''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι...Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί...Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα...Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.
Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!
Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.
ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079
ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490
Μην με Λησμόνει
Δεν μένει να πω τίποτε άλλο παρά να στείλω τις ευχές μου εκεί έξω. Αγάπη αγαπημένοι. Αγάπη για όλους μα περισσότερη αγάπη για κάθε παιδί που μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί είμαστε δυνατοί μόνο αν είμαστε πολλοί!
Ένα πελώριο ευχαριστώ σε όλους για την κατανόηση για αυτή την ανάρτηση και Παύλο, θα σου στείλω το στίχο που τραγουδάω συνέχεια στους γιους μου! 

"Για χατίρι σου ξημερώνει αγόρι μου...Για χατίρι σου ξημερώνει!!!"
                                                                                                  Κατερίνα

4.2.16

Tag-αρισμένη με παρότρυνση Νάσιας...

Είχα πολύ καιρό να παίξω σε tag-αρο-παίχνιδο και μετά από παρότρυνση της μπλογκοφίλης Νάσιας εδώ είπα το οκ.
Ναι, καλά το σκεφτήκατε όσοι με ξέρετε καλύτερα, δυσκολεύτηκα πολύ! χαχαχα..

Παρακάτω λοιπόν οι ερωτήσεις και απαντήσεις μου.

1. Τί έκανες το 2015 που δεν είχες ξανακάνει ποτέ;
Στάθηκα στον Ισθμό Κορίνθου και έβγαλα φωτό με το τάμπλετ. Τόλμημα το λέω, γιατί πολύ απλά έχω υψοφοβία!

2. Κράτησες τους στόχους που είχες βάλει πέρυσι; Θα βάλεις καινούριους φέτος;
Η αλήθεια είναι πως στόχους δεν βάζω στη ζωή μου, ειδικά μακροπρόθεσμους. Το μόνο που θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, είναι ότι κάποιες αποφάσεις που είχα πάρει, τις έχω τηρήσει και κάποιες ήδη τις έχω δρομολογημένες.

3. Ποιες χώρες επισκέφθηκες το 2015;
Χώρες; Μεγάλο αγκάθι η ερώτηση. Εδώ καλά-καλά πόλεις δεν επισκέφθηκα! Ας είναι..

4. Τι θα ήθελες να κάνεις το 2016 που υστερούσε το 2015;
Πολλά πράγματα. Ένα από αυτά, να πάω ένα ταξίδι που το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη.

5. Ποιές ημερομηνίες θα σου μείνουν αξέχαστες για το 2015 και γιατί;
Δε θα πω ημερομηνίες, πάντως είναι 2. Ο λόγος δεν είναι ευχάριστος, οπότε δε θα ήθελα να επεκταθώ στο γιατί.

6. Ποιά ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση σου το 2015;
Δεν θυμάμαι κάτι συγκλονιστικό, αυτά συνήθως τα θυμούνται άλλοι για μένα.

7. Ποια ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία για το 2015;
Ότι δεν κατάφερα να βρίσκομαι πλάι στη φίλη μου την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, λόγω του ότι δεν μου έδωσαν άδεια!

8. Τι αγόρασες και το χάρηκες πιο πολύ;
Αυτό που χάρηκα πιο πολύ είναι το νέο μου κινητό τηλέφωνο, γιατί το προηγούμενο τα είχε «φτύσει».

9. Πού πήγαν τα περισσότερα χρήματα σου;
Στο σούπερ μάρκετ, μιας και εκεί μέσα ξεδίνω όσο δεν πάει!

10. Τι σε ενθουσίασε περισσότερο;
Ότι κατάφερα να περνάω πολύ χρόνο με τα αγαπημένα μου ανιψάκια που λατρεύω.

11. Ποιο τραγούδι θα σου θυμίζει το 2015;
Δεν έχω κάποιο τραγούδι που να μου το θυμίζει και καλύτερα άλλωστε, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου σαν χρονιά το 2015.

12. Σε σύγκριση με το 2015 το 2016  τέτοιο καιρό είσαι:
α) πιο χαρούμενη ή πιο λυπημένη;
β) πιο αδύνατη ή πιο παχιά;
γ) πιο πλούσια ή πιο φτωχιά;
α) πότε πιο χαρούμενη, πότε πιο λυπημένη.
β) πιο αδύνατη. Αν και αδύνατη, έχασα όσα επιπλέον είχα πάρει και αυτό είναι σημαντικό για μένα.
γ) στα ίδια, μπορεί και πιο φτωχιά.

13. Τι θα ήθελες να κάνεις περισσότερο και τι λιγότερο;
Θα ήθελα να κάνω περισσότερα ταξίδια, θα ήθελα να κάνω λιγότερο σίδερο.

14. Ποια ήταν η αγαπημένη σου ταινία για το 2015;
Δεν το ‘χω με τις ταινίες και το σινεμά γενικότερα. Προτιμώ πάντως τις μη εμπορικές, πλην του Ταραντίνο που είναι αγαπημένος.

15. Τι έκανε το 2015 ξεχωριστό;
Ότι είχα την ευκαιρία να προσφέρω περισσότερη αγάπη σε δύσκολες στιγμές.

16. Ποιο ήταν το fashion concept σου για το 2015;
Casual θα έλεγα και πολύ φόρμα και πυτζάμα.

17. Τι σε κράτησε στα λογικά σου;
Τίποτα δε με κρατάει. Όταν αγανακτώ βγαίνω εκτός εαυτού δυστυχώς.

18. Ποιο πολιτικό γεγονός σε αναστάτωσε;
Τα πάντα και τίποτα.

19. Ποιος σου έλειψε;
Η μητέρα μου φυσικά, κάθε λεπτό, κάθε μέρα, κάθε μήνα.

20. Πες μας ένα μάθημα ζωής για το 2015;
Ποτέ μην κάνεις τα ίδια λάθη δεύτερη φορά, ποτέ μη δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που ξέρεις ότι δεν το αξίζουν, ποτέ μη στεναχωρείς τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ποτέ μη συζητάς όταν βρίσκεσαι εκτός εαυτού και γενικότερα ποτέ μη λες ποτέ.

21. Ποιοι στίχοι τραγουδιού θα σου θυμίζουν το 2015;
Κανένας στίχος.



Όποιος βρίσκει το tag-αρο-παίχνιδο αυτό διασκεδαστικό και θα ήθελε να απαντήσει, πολύ ευχαρίστως, δεν δεσμεύω κανέναν...

23.1.16

Humans-Χιούμανς-Άνθρωποι...

Ο άνθρωπος, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα είδος πολύ πολύ περίεργο. 
Δεν είναι τυχαίο, ότι οι περισσότερες μελέτες έχουν γίνει γύρω από αυτόν και μάλιστα ξεκίνησαν αιώνες πριν.
Ο άνθρωπος επίσης, ευθύνεται για τις μεγαλύτερες συμφορές του πλανήτη. Ούτε και αυτό θεωρώ πως είναι τυχαίο.
Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον, πιστεύω, αποτελούν οι ανθρώπινες συμπεριφορές.

Στη ζωή μας θα συναντήσουμε πολλά είδη ανθρώπων...
Καλούς, κακούς, πονόψυχους, καλόκαρδους, καχύποπτους, ρουφιάνους, συμφεροντολόγους, διπρόσωπους, φυγόπονους, συνεπείς, αληθινούς, ψεύτικους, υπομονετικούς, δραστήριους, ονειροπόλους, φευγάτους, υποκριτές, ανώριμους, ώριμους, σκεπτικιστές, βίαιους, ασυνείδητους, ευσεινήδητους, αδιάφορους, τσαρλατάνους, άθλιους, τιποτένιους, νοήμονες, αυτοκαταστροφικούς, ανόητους, ηλίθιους, έξυπνους...
Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο και να συμπληρώνετε και σεις.
Είναι άπειρα τα είδη των ανθρώπινων όντων!
Όμως τι έχει σημασία τελικά;

Ποιούς εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να είναι συνοδοιπόροι μας στη ζωή. Μέχρι το τέλος μας.
Και φυσικά δε μιλάω μόνο για τον σύντροφο και την οικογένειά μας, αλλά και για τους συγγενείς και φίλους μας.
Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι λένε. Και αυτό το ταξίδι θέλει, αν μη τι άλλο, καλή παρέα!
Γι'αυτό και τους ανθρώπους, να τους μετράς για τις αλήθειες τους...

Ούτε για τα λόγια, μα ούτε και για τις πράξεις τους. Γιατί τα λόγια και οι πράξεις, μπορούν να είναι ψεύτικα. 

Να τους μετράς, για τις αλήθειες τους.



11.1.16

Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία... (ετεροχρονισμένη)

24/12/1985. Παραμονή Χριστουγέννων.
Ώρα 08:00 και όλοι στο πόδι. Είμαστε στο χωριό.
Έξω χιονίζει. Το 'χει στρώσει και συνεχίζει να ρίχνει. Δε σταματάμε να χαζεύουμε από το τζάμι του σπιτιού. Είμαστε κατενθουσιασμένες με ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά.
Φοράμε τα χοντρά μας ρούχα και κατεβαίνουμε στην κουζίνα.
Η γιαγιά με τον παππού έχουν ήδη ανάψει το τζάκι και ρίχνουν ξύλα μπόλικα για να ζεστάνει το δωμάτιο.
Η προετοιμασία έχει ήδη ξεκινήσει. Πρέπει να ετοιμαστούν τα καλούδια σήμερα, να είμαστε έτοιμοι για τη γιορτή! Αυτή τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων, της γέννησης του θεανθρώπου!
Τι χαρά, το τρανζίστορ παίζει μελωδίες γιορτινές, όλοι ψάλλουν Ωσανά...και μεις μαζί.
Η γιαγιά φέρνει μια μεγάλη λεκάνη και την τοποθετεί στη μέση της κουζίνας. Μέσα έχει φτιάξει το μείγμα για τα λουκάνικα: χοιρινό, πράσσο, αλάτι, πιπέρι και ποιος ξέρει τι άλλο. Αυτά καταφέρνω να αναγνωρίσω. Τα έντερα είναι φρεσκοπλυμένα και έτοιμα να γεμιστούν.
- Άντε τσούπρες, βοηθήστε και σεις στο γέμισμα, λέει η γιαγιά.
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία, όμως με χαρά συμφωνούμε να συμμετέχουμε.
- Γιούπι! φωνάζουμε κι οι δυο.
Το γέμισμα ξεκινά και ολοκληρώνεται με το δέσιμο και κρέμασμα πάνω από το τζάκι.
- Κοίτα πόσο όμορφο το έφτιαξα παππού!!!
-Αριστούργημα! Μπράβο και στις δυο σας κορίτσα! συμπληρώνει ο παππούς.
Γεμάτες περηφάνια και ικανοποίηση τρέχουμε στο μπαμπά.
- Είδες τι ωραία που τα φτιάξαμε τα λουκάνικα μπαμπα;
Η μαμά μας κοιτά με την άκρη του ματιού της και χαμογελά.
Ο μπαμπάς φουσκώνει από περηφάνια, μα δεν εκδηλώνεται.
- Πάντα να βοηθάτε κορίτσια, μπράβο! μας λέει και κατευθύνεται προς την αποθήκη να φέρει μερικά ακόμη ξύλα.
Ο παππούς φτιάχνει χώρο στο τζάκι και ρίχνει μερικά καστανάκια.
Πάντα να μας περιποιηθεί.
Ήξερε πόσο λατρεύαμε τα κάστανα!
Θέλω να ουρλιάξω από ευτυχία. Η ατμόσφαιρα είναι ασυναγώνιστη.
- Μόλις τελειώσουμε τις υπόλοιπες δουλειές, θα βγούμε έξω να παίξουμε στο χιόνι, λέει η μαμά.
- Θα φτιάξουμε και χιονάνθρωπο; ρωτάει η αδερφή μου.
- Μα φυσικά! συμπληρώνει ο παππούς.
Τρέχω στο ψυγείο και αρπάζω ένα καρότο και δυο ελιές.
- Είμαι έτοιμη!
- Άντε κορίτσια, ντυθείτε καλά.
Και μεις, όλα χαρά ξεχυνόμαστε στο χιόνι..ένα ατελείωτο παιχνίδι ξεκινά!



Αυτή ήταν η δική μου Χριστουγεννιάτικη ιστορία που δεν είχα προλάβει να αναρτήσω, στο παιχνίδι της Αριστέας. Αλλά επειδή την είχα γράψει, ήταν κρίμα να μη τη δημοσιεύσω..





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...