10.12.15

Xmas Edition - Τα Αλφάβητα των Σκέψεων

Αχ ΑγιοΒασίλη μου...
Βράδυ ήταν όταν αναπόλησα τις μέρες που ερχόσουν στα όνειρά μου...
Γόβες επώνυμες σου είχα ζητήσει, Νο 35.5...
Δεν τις βρήκα ποτέ όμως κάτω από το δέντρο μου...
Έτσι ξηγήθηκες λοιπόν; τόσο σκάρτα;...
Ζήτημα μεγάλο το έκανες...
Ήρθες με άδεια χέρια...
Θαρρείς εγώ δεν τα σημειώνω;...
Ιστιοφόρο θα μου φέρεις φέτος;...
Και ιστιοσανίδα να είναι, καλοδεχούμενη...
Λες να σταθώ τυχερή;...
Μπαααα, έ;...
Να 'ξερες πόσο με έχεις στεναχωρήσει...
Ξέρω τι θα πεις..."μα δώρα είναι αυτά που ζητάς κοπελιά";...
Όμως εγώ αυτά θέλω...
Πως να το κάνουμε!...
Ρούχα έχω πολλά...δε θέλω άλλα...
Σπιτιού είδη, επίσης πολλά...
Τρόφιμα, ναι...
Υαλικά, ναι...
Φωτιστικά, δε θέλω...
Χάρη βρε σου ζητώ...
Ψυχάκι θα με καταντήσεις...
Ώρα σου είναι να με βρίσεις κι από πάνω...





















Μια ιστορία, φτιαγμένη για ... με αφορμή...    ---> δείτε εδώ.

23.11.15

Alternative...christmas trees!

Και η συνέχεια δεν άργησε να έρθει...
Δεν ξέρω πόσοι θα τα τολμούσαν γιατί είναι πραγματικά εναλλακτικά δεντράκια...
Κάποια minimal, κάποια χαριτωμένα, κάποια προχωρημένα...
































































































Είναι αρκετά; Τι λέτε;

Christmas...candies & cookies!

Για να γλυκάνουμε τις καρδιές μας...


















...τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα... ας δημιουργήσουμε!

Candies & Cookies... 




































































Have fun!!!

(...to be continued...)


17.11.15

Ο παππούς Γιάννης και η πίστη / @φιλοσοφίες

Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου στις πρωινές καθημερινές εξορμήσεις μου με τον παππού Γιάννη...
Με έσερνε μαζί του, όπου κι αν πήγαινε, μαζί και η αδερφή μου...
Ήμασταν αυτοκόλλητοι... μαζί στον καφενέ του χωριού, μαζί στα ψώνια, μαζί στην εκκλησία...
Ο παππούς Γιάννης είχε μεγάλη αγάπη με την εκκλησία.
Από τότε που βγήκε στη σύνταξη, αφιέρωνε χρόνο στο Θεό... ψάλτης από χόμπυ...
Και στο σπίτι, η βιβλιοθήκη γεμάτη από χριστιανικά βιβλία...
-"Τι τα θες όλα αυτά Γιάννη", φώναζε η γιαγιά κάθε που ξεσκόνιζε.
Μα ο παππούς, σιωπηλός πάντα... ποτέ δε θυμάμαι να πήρε απάντηση η γιαγιά...
Εμείς να δεις πως τα χρησιμοποιούσαμε! Κάναμε τη βάφτιση της γα'ι'δάρας με δαύτα, την κηδεία του σπουργιτιού που είχε βρει άδοξο τέλος στο παρτέρι του σπιτιού... και πόσα ακόμη!

Η μέρα ήταν Κυριακή, ημέρα εκκλησιασμού...
Νωρίς το πρωί, και μεις χουχουλιάζαμε κάτω από τις ζεστές βελουτέ κουβέρτες μας...
Η ίδια φωνή πάλι με ξυπνά:
-"Άι μαρή, σηκ' (σήκω), ντύσ' (ντύσου), πλύσ' (πλύσου), χτενίσ' (χτενίσου)! Ξημέρ(ω)σε!"
-"Αχ γιαγιάκα, άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα! Κυριακή σήμερα!"
Το ίδιο τροπάριο σε καθημερινή βάση... αυστηρή γιαγιά, αλλά τη συγχωρούσα μέσα μου.
Ο παππούς, μας περίμενε καρτερικά φορώντας το καλό του κουστουμάκι, το γιλεκάκι του, τη γραβατούλα του και τα φρεσκογυαλισμένα σκαρπίνια του...
-"Ελάτε κορίτσια, χτύπησε η πρώτη καμπάνα! Δεν είναι σωστό να αργήσουμε".
Είχαμε φορέσει ήδη τα κουκλίστικα φορεματάκια μας, τα μούγερ παπουτσάκια μας και έχοντας χτενίσει το μακρύ μας μαλλί κάνοντας χωρίστρα στο πλάι, ήμασταν έτοιμες να κατηφορήσουμε το στενό.
Η εκκλησία βρισκόταν μόλις 5 λεπτά από το σπίτι, γι'αυτό και δεν αργήσαμε να φανούμε.
Ο παππούς Γιάννης μας μοίρασε ψιλά για να πάρουμε κεράκια...
-"Τρία κεράκια κορίτσια η κάθε μια... ένα για τον ύψιστο, ένα για τους αγγέλους και ένα για τους φτωχούς"...
Το μανουάλι ευτυχώς ήταν στα μέτρα μας, αλλά για τις εικόνες λίγη βοήθεια τη χρειαζόμασταν πάντα.
Πριν προλάβουμε να το ζητήσουμε, ο παππούς είχε προλάβει να μας σηκώσει.
-"Ελάτε τώρα εδώ μαζί μου στο ψαλτήρι μη σας χάσω"...
Ακούγαμε όλη τη λειτουργία με απόλυτη προσοχή και σύνεση...
-"Τώρα θα πει ένα παιδάκι "το Πιστεύω", μου είπε ο παππούς... "Θα το μάθεις και συ καλά όταν μεγαλώσεις και θα το πεις και συ μια μέρα", με παρότρυνε.
-"Εντάξει παππού, θα το μάθω απ'έξω!", αποκρίθηκα...
Και πραγματικά μεγαλώνοντας το έμαθα πολύ καλά, μα ποτέ δεν τόλμησα να το απαγγείλω μπροστά σε κόσμο...

Η πίστη μας, ναι... είναι ανάγκη να πιστεύουμε κάπου, σε μια ανώτερη δύναμη, σε ένα Θεό ίσως...
Όμως νιώθω πολλές φορές να μας εγκαταλείπει...
Σπάνια ζητάω χάρες από το Θεό, έτσι και τη φορά που τον χρειάστηκα περισσότερο από όλες στη ζωή μου και προσευχήθηκα σε αυτόν, εκείνος με εγκατέλειψε...
Και από τότε, τον εγκατάλειψα και εγώ... μάλλον... έτσι νομίζω... και δεν ξέρω αν με συγχώρεσε, αν και έτσι έχω ακούσει, ότι συγχωρεί γιατί είναι μεγαλόψυχος και μεγαλοδύναμος...



Τελικά είναι ανάγκη ή όχι το να πιστεύουμε στο Θεό;
Και αν τελικά πιστεύουμε σε κείνον και κείνος μας εγκαταλείπει, γιατί θα πρέπει να εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτόν;
Μήπως δεν υπάρχει τελικά;
Όλες αυτές οι απορίες έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια... και όσο σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, σαφή εξήγηση δε μπορώ να δώσω...
Έτσι θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, μήπως και οι δικές σας σκέψεις με βοηθήσουν να λύσω το γρίφο της πίστης...

14.11.15

Η τελευταία νύχτα/Ο διάλογος...

- "Μη φεύγεις, σε παρακαλώωωω"...
Ήταν οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε, μόλις η πόρτα έκλεισε με ορμή μπροστά της.
Τα βαθυγάλανα μάτια της γέμισαν με δάκρυα θλίψης και οργής... 
Έγειρε στον ώμο του μεγάλου της αδερφού και σπάραζε...
- "Μη μου τον στερήσεις Θεέ μου, σε ικετεύω... μηηηη!"
Ο αδερφός της την ταρακούνησε, κοιτάζοντάς την κατάματα μέσα από τα θολωμένα της γυαλιά και της μήνυσε:
- "Να σταθείς δυνατή Μαρία, σκέψου τα παιδιά σου... αργά ή γρήγορα θα γινόταν το μοιραίο... το ξέραμε καλά, όσο και να ελπίζαμε... δεν είναι εύκολο να παλέψει κανείς με αυτή την καταραμένη ασθένεια"...
- "Δεν πρέπει να μου τον πάρει, είναι όλη μου η ζωή Δημήτρη... πώς θα ζήσω χωρίς αυτόν"; 
- "Θα μάθεις να ζεις Μαρία... ακούγεται σκληρό, όμως... θα το κάνεις... θες από ανάγκη... θες από συνήθεια... θες από αγάπη για τα παιδιά σου και τους γύρω σου... θα το κάνεις."
-"Και τα παιδιά! Τα παιδιά μου! Πώς θα τους το πω, ότι μας τον πήραν Δημήτρη";
- "Τα παιδιά θα είναι εδώ από λεπτό σε λεπτό... το έμαθαν Μαρία... σκούπισε τα δάκρυά σου τώρα, να τα υποδεχτείς με δύναμη, όπως και οι δυο μας ξέρουμε να κάνουμε καλά".

Η ιστορία είναι πραγματική, με φανταστικούς (ίσως και αληθινούς) διαλόγους και αφιερωμένη στη μνήμη ενός πολύ ξεχωριστού ανθρώπου που έφυγε νωρίς από τη ζωή μας παλεύοντας με το δαίμονα καρκίνο.
Γραμμένη, για τη στήλη-δρώμενο "Ιστορίες της Νύχτας" της γλυκιάς Αριστέας princess-airis.blogspot.gr


10.11.15

Μπακ to base...

Υπήρξαν μήνες και μήνες, μέρες και μέρες...
Τίποτα δεν ήταν το ίδιο, τίποτα δεν είναι το ίδιο...
Στιγμές ευτυχίας και στιγμές απόλυτης δυστυχίας...
Μα εμείς, ίδιοι, ακλόνιτοι είτε μέσα σε συντρίμια από τη μια μεριά, είτε μέσα σε ολόλευκα νούφαρα από την άλλη...
Ζωή σαν οφθαλμαπάτη, ζωή αλλόκοτη, ζωή αναπάντεχη...
Ήταν όμορφη, μα και πικρή συνάμα...
Μα πέρασε κι αυτή, όπως περνούν τα σύννεφα -λευκά και μαύρα- στον ουρανό από μπροστά μας...
Και ήρθε μια άλλη μέρα, αυτή η άλλη...
Και συνεχίζουμε...
Μα όχι από κει που μείναμε την τελευταία φορά...
Νέο κεφάλαιο "μπακ to base" ξεκινά...



13.9.15

Σύννεφα μαύρα...

Είναι φορές που στη ζωή εμφανίζονται κάτι τεράστια μαύρα σύννεφα... και συ πολεμάς να τα διώξεις, αλλά επιμένουν...
Και όσο εσύ ελπίζεις πως κάτι θα γίνει και θα απομακρυνθούν, εκείνα επιμένουν... και επιμένουν...
Βάζεις τα δυνατά σου, όλη σου τη δύναμη, εκπέμπεις θετική ενέργεια, μα πάλι δεν καταφέρνεις τίποτα...
Γιατί τα σύννεφα είναι απλά ένα φυσικό φαινόμενο...
Και δεν είναι στο χέρι σου να τα διώξεις... δε μπορείς να κάνεις τίποτα περισσότερο...
Ζεις με αυτά από πάνω...
Συνεχίζεις να ελπίζεις, μα δεν ξέρεις τι ξημερώνει...
Κάθε αύριο είναι μια νέα μέρα....
Με μαύρα σύννεφα ή χωρίς...

16.2.15

Ιστορίες του Καφενέ #3: Κάπου στο "Παλιό Καφέ"...



- Άντε βρε Ελένη, μα πού είσαι επιτέλους; Μια ολόκληρη ώρα έχει περάσει!! Έτοιμη ήμουν να φύγω! Μα καλά, 10:30 δεν είχαμε πει; Έχω πιει ήδη τον πρώτο καφέ! μουρμούραγε χωρίς σταματημό η Στέλλα...

- Αμάν καλέ Στέλλα, μονότερμα το πήρες! Κάτσε να σου πω πρώτα τι συνέβη!

- Ελπίζω να έχεις μια σοβαρή δικαιολογία Ελενίτσα μου αυτή τη φορά.

- Σοβαρή;;; Μόνο; χα! Χρίζει ενδιαφέροντος! Λοιπόν άκου: βγαίνω από το σπίτι, ώρα 10:00, βαμμένη, σινιαρισμένη, κοκέτα η δικιά σου! Ξέρεις εσύ τώρα... μπουκιά και συγχώριο! Να μην το παινευτώ Στέλλα μου! 10:05 είμαι στην πιάτσα ταξί. Παραδίπλα στέκεται ποια λες!

- Ποια Ελενίτσα;

- Η ξυνομυζήθρα η Σούλα!!! Και τι μου λέει: "Καλά βρε Ελένη, από όλα τα κασκόλ, αυτό του Βαρουφάκη βρήκες να φορέσεις;". Άκου να δεις!!!!!! Πες ένα καλημέρα πρώτα κοπελιά, θα σχολιάσεις και τις ενδυματολογικές μου επιλογές! Ότι θέλω θα φοράω, κι αν θες να ξέρεις, Burberry λέγεται κυρά μου! Αλλά που να ξέρεις εσύ από κλασσάτες μάρκες! Άστα Στέλλα, με σύγχυσε πάλι η ξυνή! Όμως τη συγύρισα μια χαρά! Ε, όπως καταλαβαίνεις, με όλη αυτή την αναστάτωση το 'κοψα και γω με το πόδι μέχρι εδώ.
Να, ορίστε! Κοίτα τα δάχτυλά μου! Ακόμη τρέμουν από τη σύγχυση! Βρε, να μου πει εμένα για το κασκόλ τάχατες! Καλά τη λέω εγώ ξυνομυζήθρα, δίκιο δεν έχω; Ε, πες! Ποιααααά, η Σούλα η κομμώτρια!!!

- Καλά βρε Ελένη μου, πως κάνεις έτσι, ηρέμησε! Μανωλιώωωω, φέρε μας δυο ρακάκια να κατεβάσουμε.... και πού 'σαι, το μεζέ μην ξεχάσεις!

- Έφτασε κορίτσια, ακούγεται από μέσα μια μπάσα φωνή.

- Εβίβα Ελενίτσα μου, να παν κάτω τα φαρμάκια!

- Εβίβα Στέλλα μου, αν και ξέρεις πως δεν τη πολυσυμπαθώ τη ρακί.

- Άκουσέ με τώρα προσεκτικά Ελένη. Σε κάλεσα σε τούτον εδώ τον καφενέ για να σου ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έφυγα και σε περίμενα τόση ώρα.

- Ώπα Στελλίτσα, με ταράζεις!

- Λοιπόν Ελενίτσα, φεύγω από το νησί. Το πήρα απόφαση! Δεν πάει άλλο. Έκανα το χρέος μου, μα ήρθε η ώρα του γυρισμού. Είναι ώρα να πετάξω μακρυά.

- Τι είν'αυτά που λες Στέλλα; Κι εγώ; Τι θα απογίνω; Καθόλου δε με σκέφτηκες;;;

- Εσύ αγαπημένη μου αδερφή, θα είσαι πάντα μαζί μου, στην καρδιά μου, όπως ήσουν πάντα. Θα συνεχίσεις το ταξίδι της ζωής με τη σκέψη μου κοντά σου. Και να ξέρεις, όποτε με χρειαστείς, θα είμαι εδώ για σένα. Να προσέχεις, σε αγαπώ πολύ!

- Όχι ρε Στέλλα, μη φεύγεις και συ ρε γαμώτο!

.....................................................................................................

Κάπου στο "Παλιό Καφέ", στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια, οι δυο αδερφές αγκαλιά, με δάκρυα να κυλάνε στα μάτια τους... δυο ποτηράκια ρακί με μεζέ και ένας μισοτελειωμένος καφές πάνω στο ατσάλινο στρογγυλό τραπεζάκι του καφενέ, υποδήλωναν τη στιγμή του μεγάλου αποχωρισμού...

- - - - -

Ήταν η συμμετοχή μου για τις "Ιστορίες του καφενέ... Γύρος τρίτος", που διοργανώνεται από το Αριστεάκι μας!
Περισσότερες ιστορίες και λεπτομέρειες, θα βρείτε εδώ: http://princess-airis.blogspot.gr/2015/02/blog-post_14.html


14.1.15

Baby και Yummy!!! Τι είναι?

Σα να πείνασα λιγάκι...
Εσείς?


Τι θα λέγατε για μια εύκολη σούπερ πεντανόστιμη συνταγή δοκιμασμένη και άκρως επιτυχημένη?
Τη δοκίμασα πρόσφατα στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και ομολογώ ενθουσίασε τους πάντες!!!

Φυσικά και δεν είναι δική μου πρωτοτυπία, έψαξα και βρήκα διάφορες, είναι συνδυασμός μιας συνταγής του γνωστού Jamie Oliver με μια συνταγή του mamapeinao.gr.

Αρωματικές πατάτες φούρνου

  • μια σακουλίτσα πατατούλες baby
  • 2 κουταλιές σούπας (λιωμένο) βούτυρο
  • 4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο
  • 1 κουταλιά σούπας μέλι
  • 1 κουταλιά σούπας μουστάρδα
  • 2 φύλλα δάφνης
  • χυμός 1 λεμονιού
  • θυμάρι, δεντρολίβανο
  • 1 σκόρδο 
  • αλάτι, πιπέρι
- Προθερμαίνουμε το φούρνο μας.
- Πλένουμε πολύ καλά τις πατατούλες μας και τις τοποθετούμε σε ένα πυρεξάκι ή σε κάποιο αντικολλητικό ταψάκι.
- Κόβουμε και σκορπίζουμε το σκορδάκι στο σκεύος με τις πατάτες.
- Τοποθετούμε τα φύλλα δάφνης αντίκρυ.
- Αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε θυμάρι και δεντρολίβανο.
-  Σε ένα μπολάκι, ανακατεύουμε το λιωμένο βούτυρο, το ελαιόλαδο, το μέλι, τη μουστάρδα και το χυμό λεμονιού.
- Περιχύνουμε τις πατάτες με το μίγμα μας.
- Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο ακόμα ελαιόλαδο από πάνω και επιπλέον βουτυράκι (όχι λιωμένο αυτή τη φορά).
- Σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε τις πατάτες μας στους 180ο για περίπου 45' (ο χρόνος ψησίματος μπορεί να ποικίλει ανάλογα με το φούρνο μας). 

tips: Κατά τη διάρκεια ψησίματος ρίχνουμε ζουμάκι στις πατάτες. 
Στη μέση του ψησίματος, χαρακώνουμε με μια οδοντογλυφίδα ή μαχαιράκι τις πατάτες μας (έτσι θα μπορέσουμε να ελέγξουμε την πορεία ψησίματός τους). 
Λίγο πριν σβήσουμε το φούρνο, αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο ώστε να ροδίσουν.

Έτοιμες!

Συνοδεύεται τέλεια με: κοκκινιστό μοσχαράκι με πιπεριές και μανιτάρια
/συκωτάκι τηγανητό με δεντρολίβανο σβησμένο με κρασί
/ρυζάκι με καρότα-αρακά-καλαμπόκι
/πιπεριές κόκκινες γεμιστές
/σαλάτα μαρούλι με σως βινεγκρέτ και ρόδι 
/ρώσικη σαλάτα...  για ένα σούπερ δείπνο!
Α! Και κόκκινο κρασάκι, μην ξεχνιόμαστε!

Καλή επιτυχία!

5.1.15

Ποτ Πουρί * ...

Κάθε νέα χρονιά είναι ποτ πουρί , γι'αυτό ας τη ζήσουμε όπως της αξίζει!

Με χαρά, αισιοδοξία, αγάπη, τρέλα, δημιουργία, ζωντάνια, διάθεση, όνειρα, ευτυχία, χιούμορ, ανεμελιά! 

Ό,τι έρθει ας είναι καλοδεχούμενο...














Ας είμαστε γενναίοι... 
Ας ρισκάρουμε λίγο παραπάνω... 
Ας αγκαλιάσουμε αυτές τις 365 ημέρες του νέου χρόνου...













Ας ξυπνάμε με όνειρα που φροντίζουμε να τα κάνουμε πράξεις!

Γιατί...
Κάθε νέα χρονιά είναι ποτ πουρί !


*pot-pourri =
συλλογή διαφόρων πραγμάτων/το ποτ πουρί


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...